دلم براتون تنگ شده. حالتون خوبه؟ چه خبرا؟ همه چی سرجاشه؟ کسی منو یادش میاد؟

بعدا نوشت: رفتم. نمی‌دونم کی دوباره برمی‌گردم. مواظب خودتون باشین

تقسیم‌مون کردن. شهر خودم نیستم. دسترسی به اینترنت نخواهم داشت. در نتیجه تا اطلاع ثانویه نیستم. پست آماده هم ندارم. دوست نداشتم این طوری خدافظی کنم ولی خب چاره‌ای نیست انگار

آقا من بعضا می‌بینم که بعضی‌ها هنوزم به وبلاگ‌های برتر بیان گیر میدن که چرا این شکلیه و محتوا چرا دخیل نشده و از این حرفا. یه سری من سوال دارم :

1. یه گروه با تعداد محدود باید بشینن همه وبلاگ‌ها رو بخونن و از نظر محتوا بهشون امتیاز بدن؟ 

2. بیان اصلا چند تا وبلاگ داره؟

3. خود این داورا رو کی انتخاب کنه؟ معیار انتخاب چی باشه؟ یه وقت بعدا به نحوه انتخاب اینا اعتراض نشه؟

4. چند تا از پست‌ها رو باید بخونن تا امتیاز بدن؟ یکی؟ دو تا؟ ده تا؟ چند تا کافیه؟

5. چطور وبلاگ آموزشی رو با وبلاگ شخصی باید مقایسه بکنن؟

6. چطوری تاثیر خستگی داورا که ناشی از ساعت‌ها بررسی محتواهاست رو به صفر برسونن تا حق کسی ضایع نشه؟

7. تو شیوه فعلی، انتخاب بر اساس اعداده که قابل قیاس با هم دیگه هستن و وقتی کسی اعتراض بکنه میشه بهش ثابت کرد که تو به خاطر اینکه 5 تا کامنت کمتر داشتی از فلانی یه پله عقب‌تری. با این حال این همه اعتراض شد به این روش. حالا اگه از رو سلیقه یه عده محدود این انتخابا صورت بگیره، همه قراره قبول کنن؟ کسی اعتراض نمی‌کنه؟ مگه میشه؟

8. می‌رسیم به سوال اصلی. بیان چرا باید اصلا این کارو انجام بده؟ چرا باید از لحاظ محتوا وبلاگارو بررسی کنه؟ اینی که بیان هر سال منتشر می‌کنه، فقط یه گزارشه. گزارشی که همه شرکت‌ها به اقتضای نوع بیزینس‌شون بصورت سالانه یا ماهانه میدن که می‌تونه مالی یا غیر مالی باشه. گزارش بیان از نوع غیرمالیه و چیزی رو انتخاب کرده که واسه همه جذاب‌تر باشه. می‌تونست آماری مثل امسال چند تا وبلاگ جدید بوجود اومدن، چند تا پست منتشر شده و ... رو سالانه بگه که مطمئنا برای هیچ‌کسی جذاب و بدرد بخور نبود.

 تنها ایرادی که به شیوه فعلی‌شون وارده فقط اسمشه. "فعال‌ترین‌های سال" به نظرم عبارت بهتریه. جزو وبلاگای برتر بودن به هیچ‌وجه‌ بیان‌گر مفید بودن محتوا نیست. همین‌طور، جزوش نبودن هم نشان از چرت‌بودن وبلاگ نیست. این گزارش فقط و فقط فعال‌ترین‌های سال اخیر رو نشون میده، همین و بس.

اس ام اس اومد که: دعا کن رامین

متوجه شدم که تنها راهم واسه ارتباط برقرار کردن با بقیه "شوخی" ئه. اگر ندونم طرفم به چی می‌خنده، خیلی نمی‌تونم باهاش حرف بزنم. اینکه بفهمه من کی شوخی می‌کنم، کی جدی‌ام، شدیدا تو پایداری دوستی‎مون تاثیر می‌ذاره. بهمین خاطر حرف زدن با آدمای غریبه (مخصوصا تو چت) برام خیلی سخته. چون عکس ‌العمل‌هاشو نمی‌بینم، نوع خندیدنش برام مشخص نیس. همین موضوع باعث میشه تو چت یه شخص منزوی و کم‌حرف دیده بشم. درحالیکه، دوستایی دارم که رگ خندیدن‌شون کاملا دستمه و می‌تونم ساعت‌ها براشون خاطره تعریف کنم و با خنده همراه با اشک ازم بخوان که "توروخدا بسه رامین".

از  وقتیو دمو آلبوم دراومد می‌دونستم قراره از این آهنگ خوشم بیاد. مخصوصا اونجاش که میگه:

تو برگزیده نبودی، قبول کن که نبودی

قبول کن که رسولی، بدون معجزه هستی

بلند مسئله هستی، ولی بدون کتابی

اما متفاوت‌تر از چیزی بود که تصور می‌کردم. تو کامنتای این پست نوشته بودین وقتی برگشتی از خاطراتت بنویس ولی من نمی‌خوام چیزی در مورد این دوماه بنویسم. خوش نگذشت. اصلا هم خوش نگذشت. نمی‌خوام حتی درباره‌اش فکر کنم. مهم اینه که 

این عکسو ( البته نه همین ادیت) رو تو نمایشگاه خیریه گذاشته بودیم. یه نفر اومد، نگفت شبیه عکس ویندوزه، مُرد. :| :)) آقا این عکس کجاش شبیه عکس ویندوزه؟ هر کی می‌رسید می‌گفت عـــــه عکس ویندوزه. آقا عکس ویندوز تو نمایشگاه چیکار می‌کنه؟ :)) مال من درخت به اون قشنگی داره :)) 

+ عکسام تموم شدن :| جمعه هفته بعد منتظر پست قبل و بعد جدید نباشین

ای رامین !

ای خودم !

وقتی از دوستی دلخور شدی باهاش حرف بزن. شمردی چند تا از دوستاتو سر همین حرف نزدن باهاشون از دست دادی؟ بس نیست؟