بعضی از روزها نباید تموم بشن. بعضی از روزها رو باید قاب کنی بزنی گوشه دلت. حس بعضی روزها، می‌تونه ماه‌ها شارژت کنه. بعضی روزها، اندازه یه ماه می‌خندی؛ دلت شاده؛ حرف‌های خوب می‌شنوی؛ تو هم حرف می‌زنی؛ مثل بقیه جاهای دیگه سکوت نمی‌کنی؛ هیچ‌کس نقاب نزده؛ هیچ‌کس نقش بازی نمی‌کنه؛ می‌تونی آینه صاف و زلال دل بقیه رو ببینی. بعضی از روزها نباید تموم بشن.
آهنگ مورد علاقه‌تونو نذارین رو آلارم گوشی. بعد اینکه یه مدت با صداش از خواب بیدار شدین،
یه مدتیه که به خودم میگم بیا باهم حرف بزنیم، اما خودم در جواب به خودم، مثل زن‌هایی که دیگه علاقه‌ای به شوهرشون ندارن و در آستانه طلاق‌اند، میگم
با چند تا عکس جدید و چند تا عکس قدیمی :)
امیدوارم خوش‌تون بیاد
وقتی وارد یه وبلاگ جدید میشم، بعد از خوندن یکی دو پست، میرم سراغ درباره من. خیلی واسم مهمه این بخش. میشه گفت یکی از عوامل مهم تو دنبال کردن طرفه حتی.
ای رامین !
ای خودم !
از غذا عکس نگیر. هر رستورانی رفتی یا سر هر سفره‌ای نشستی، با دیدن غذاهای خوش‌رنگ و لعاب، باید خدارو شکر کنی، نه که با گوشی از غذا عکس بگیری. بحث ژانر Food photography جداست. غذا حرمت داره. سفره حرمت داره. حرمت‌شونو نگه دار.
چون اولین باره تو این سن هستیم، بزرگترا بخاطر تجربه گذروندن این سن مارو نصیحت می‌کنند. اما خود این بزرگترها برای اولین باره که دارن سن فعلی‌شونو تجربه می‌کنند. از کجا معلوم دارن درست زندگی می‌کنند؟ از کجا معلوم همین نصیحت کردن‌شون بعنوان یه بزرگتر درست باشه؟ اونا هم تجربه سن فعلی‌شونو ندارن دیگه،
اینستاگرام طی یه حرکت جدید، اجازه میده تمام اطلاعاتتو دانلود کنی، هر چی لایک کردی، هرچی کامنت نوشتی، دایرکت‌ها و ... . همه رو با تاریخ و ساعت بهت میده. چند ساعت خودمو تو داده‌ها غرق کردم
عینک تو دستمه. می‌خوام پیچ دسته‌شو سفت کنم. اما چون ریزه، خوب نمی‌بینم. باید عینک بزنم تا خوب ببینم.
ای رامین !
ای خودم !
تو جمع در گوشی حرف نزن. حتی اگه بقیه حرف زدن، تو این کارو نکن. زشته.